ประสบการณนักธุรกิจเครือข่าย

เราทุกคน เริ่มธุรกิจเครือข่ายด้วยการ “ลิสต์รายชื่อคน รู้จัก” ใช่ไหมครับน่ันคือ เรากำหนดเป้าหมายไว้ที่การทำงานกับ “คนที่เรารู้จัก” เป็นอันดับแรกแต่เมื่อ เราเริ่มโทรชวนคนที่เรารู้จักเรากลับได้พบว่า.. พวกเราส่วนใหญ่”ชวนคนที่ตัวเองรู้จัก..ไม่ได้เลย”
แถมยังไม่พอ.. “โดนดูถูก” ..อีกด้วย
“เดี๋ยวนี้ มาทำงานประเภทนี้แล้วเหรอ เสียดายความรู้ที่เรียนมา ทำไมไม่ไปทำงานที่ตัวเองถนัดล่ะ”
“งานเครือข่ายอะไรก็ไม่รู้ ระวังโดนหลอกนะ เดี๋ยวนี้พวกต้มตุ๋นมีเยอะ””..ฯลฯ..”

..นี่ เป็นสิ่งที่ผมเจอเป็นประจำ สมัยที่พึ่งเริ่มทำธุรกิจเครือข่ายใหม่ๆ..ถึงแม้ว่า ผมจะสามารถชวนเพื่อนฝูงคนรู้จัก มาเป็นดาวน์ไลน์ได้บ้าง แต่ดาวน์ไลน์ของผมเหล่าน้ัน ก็ต้องพบเจอปัญหา เมอื่ เริ่มลิสต์รายชื่อ และโทรชวนคนรู้จักของพวกเขาดาวน์ไลน์ของผมหลายคน.. ชวนคนรู้จักไม่ได้เลย…ดาวน์ไลน์ของผมบางคน ขายของเก่งมาก ทำมาครึ่งปี มีรายได้จาก การขายเยอะมาก แต่หาดาวน์ไลน์ของตัวเองไม่ได้เลยซักคนสุดท้ายเมื่อมีลูกค้ามากขึ้นก็เริ่ม เหนื่อย เพราะมีแต่ “คนช่วยซื้อ” แต่ไม่มี”คนช่วยขาย” พูดง่ายๆว่า สร้างทีมงานดาวน์ไลน์ไม่ได้นั่นเอง…ต้องมีทีมงานดาวน์ไลน์เราถึงจะเรียกตัวเองว่าเป็น นักธุรกิจเครือข่ายถ้า คิดแต่จะขายของด้วยตัวเราเพียงคนเดียว ผมแนะนำให้ไปทำ Single LevelMarketing หรือที่เรียกว่า “ขายตรงชั้นเดียว” ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยจะดีกว่า ได้คอมมิสชั่นจากการขายเป็นกอบเป็นกำกว่า Network Marketing หรือ “ธุรกิจเครือข่าย” เป็นไหนๆ

…แต่เราทำธุรกิจเครือข่ายกันทำไมล่ะครับ…???
ถ้าไม่ใช่เพราะ ต้องการอิสรภาพทางการเงินและเวลาที่เรียกว่า”หยุดทำ แต่รายได้ไม่หยุด” ใช่หรือไม่..!แม้ว่าในสมัยนั้น ธุรกิจเครือข่ายที่ผมทำอยู่จะมีผู้ที่ประสบความสำเร็จ เป็นท้ังคุณหมอ เภสัชกร วิศวกร หรือแม้แต่นักขายประกันชีวิตหันมาเอาดีทางธุรกิจเครือข่าย พวกเขาเหล่านี้ คือ “ภาพความสำเร็จ” ที่ทำให้ผมเชื่อม่ันเป็นอย่างมากว่าธุรกิจนี้สามารถช่วยให้เราบรรลุอิสรภาพที่เราต้องการได้อย่างแท้จริง..
…แต่ จนแล้วจนรอด ผมก็ไปไม่ถึงฝันที่ตั้งเอาไว้ เพราะผมเกิดอาการ “ท้อสุดขึด”และ “ล้มเลิกไปก่อน” ….สาเหตุหลักที่ล้มเลิก ก็เพราะ ผมและดาวน์ไลน์ไม่สามารถ “ขยายเครือข่าย” ได้อย่างที่ใจเราหวังเอาไว้น่ะสิครับ
แม้ ว่าพวกเราจะมีลูกค้ามากพอสมควร แต่ลูกค้าที่แสนดีเหล่าน้ัน ก็ไม่สนใจที่จะทำธุรกิจร่วมกับเราเลย พวกเขาชอบที่จะเป็นเพียง “ผู้ซื้อ” มากกว่า เราเริ่มรู้สึกว่า.. เครือข่ายของพวกเรา.. เติบโตช้ามาก…

สรุปว่า การขยายเครือข่ายของผม ไปไม่ถึงไหนเลย ผ่านไปปีกว่า ก็ยังทำกันอยู่
ไม่ กี่คนนั่นแหละ เงินทุนก็เริ่มร่อยหรอ.. เพราะหมดไปกับการโฆษณา ซึ่งได้ผลกลับมาไม่คุ้มเอาเสียเลย..สุดท้ายพวกเราก็เริ่มท้อและเหนื่อย เนื่องจากถ้าต้องการมีรายได้มากขึ้น ก็ต้องเพิ่มจำนวนลูกค้าให้มากขึ้น และหมายความว่า เราต้องให้เวลากับการดูแลลูกค้ามากขึ้นตามไปด้วย ท้ังการเอาสินค้าไปส่งให้ลูกค้า การแวะไปเยี่ยมเยือนลูกค้า โทรติดตามผล และอื่นๆอีกสารพัด..
การให้เวลากับลูกค้ามากขึ้น ย่อมส่งผลกระทบกับงานประจำของพวกเราแต่ละคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..ในที่สุดดาวน์ไลน์ของผมบางคนก็เริ่มรู้สึกว่า ไม่คุ้ม และเริ่มหายหน้าไปจากทีม
…บางคนก็เริ่มไม่ค่อยรับโทรศัพท์เวลาทผมโทรไปหาซึ่งผม.. เข้าใจครับ…ช่วงเวลานั้น มันเหมือนมีสัญญาณบางอย่างที่พวกเราส่งถึงกันว่า
“เลิกเถอะเพื่อน..เหนื่อยแล้ว”และแล้วในที่สุด พวกเราก็.. แยกย้ายกันไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคนครับ..!

การเริ่มต้นธุรกิจเครือข่ายที่ดีนั้น ไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นกับคนรู้จักเสมอไป แต่ควรเริ่มต้นจากการ “เฟ้นหา” คนที่มีทัศนคติและความมุ่งม่ัน ในแบบเดียวกันกับเราให้เจอและไม่สำคัญว่า เรากับเขา รู้จักกันมาก่อนหรือไม่…ไม่สำคัญเลยครับ…คนที่มีจิตวิญญาณและทัศนคติแบบ เดียวกัน จะสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วมากเพราะเราต้องการ “เพื่อนที่คิดแบบเดียวกับเราอยู่แล้วครับ
คำแนะนำแรกสุดจากผม ก็คือ”อย่ามัวเสียเวลา..จมอยู่กับรายชื่อคนรู้จัก”แต่จงค้นหา “วิธีการ” ที่จะช่วยให้คุณ “ค้นพบคนที่ใช่” ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใดในโลกนี้ก็ตาม การจะทำแบบนั้นได้คุณต้องรู้จักสิ่งนี้ก่อนครับ..ระบบดึงดูดอัตโนมัติ..

ไม่มีใครเปลี่ยนคุณได้ ถ้าคุณไม่เปลี่ยนตัวเอง